Nurgül Gökçen’in heykelleri ifadenin erişemediği duygu ve düşüncelerde, kelimeler arasındaki boşluklarda şekilleniyor.

Sert mermerin organik ve akışkan hale geldiği, mükemmellikten çok, sürecin getirdiği diyalogla ilgilenen ve neredeyse en geçirgen olmayan malzemeyi bile geçirgen kılmaya çalışan heykeller görüyoruz. Hareket halinde olduğu izlenimi veren bu yapılar, doğal olanla insan yapımı, sağlamlık ve kırılganlık arasında sorgulamalara izin veriyor. Sanatçı, malzeme ve yontu eylemi üzerinden deneyimlediği bu sorularla kendine özgü, kurgusal bir uzam yaratmayı hedefliyor.

Nurgül Gökçen’s sculptures are shaped in the spaces between words, in feelings and thoughts that expression cannot reach. 

We see sculptures in which hard marble becomes organic and fluid, dealing with the dialogue that the process brings rather than with perfection, and trying to make even the most impermeable material porous. These structures, which give the impression of being in motion, allow for interrogations between what is natural and man-made, solidity and vulnerability. The artist aims to create a unique, fictional space with these questions she experiences through the material and the act of sculpting.