Göknur Avcı, günlük hayatta erişebildiği malzemeleri ve kendi bedenini kullanarak masalsı bir dünya yaratıyor. Bir tür dolgu malzemesi olan kıtık ve keçe ile iğneleme yöntemiyle, doğada karşılaştığımız canlıları betimleyen masklar, hatta mask formunun birkaç adım ötesine geçen giyilebilir heykeller yapıyor. Bazen omzuna bir şal atmışçasına giydiği heykel ile mantise, bazen yerde gezinen bir kaplumbağaya, bazen de kendi yüzünün kalıbıyla suretinin yansımasına dönüşüyor.

Kullandığı malzemenin yumuşak gibi görünen dokusundan dolayı bu giyilebilir heykellerin davetkarlığı, Avcı’nın bedeniyle yaratmayı seçtiği performatif durumların tekinsizliğiyle bir tezat oluşturuyor. Şamanik bir ritüeli andıran bu canlandırmalarla üzerine giydiği canlının beden kazanmasını sağlıyor. Karakterlerine, tüm iyi masallarda olduğu gibi, mistik ve tuhaf bir hava katan sanatçı gerçeklikle bağlantımızı sorgulatıyor.

Göknur Avcı creates a fairy-tale world by using the materials she has access to in daily life as well as her own body. With the method of needling with felt and scarlet, which is a kind of filling material, she makes masks that depict the creatures we encounter in nature–more than masks, they are wearable sculptures. Sometimes she turns into a mantis with the sculpture she wraps around her shoulders like a shawl, sometimes she turns into a turtle wandering on the ground, and sometimes into a reflection of her image with the mold of her own face. 

Because of the seemingly soft texture of the material she uses, the allure of these wearable sculptures contrasts with the uncanny of the performative situations she chooses to create her body. With animations that resemble a shamanic ritual, she gifts corporeality to the creature that she wears. The artist, who gives her characters a mystical and bizarre air, as in all good fairy tales, makes us question our connection with reality.