Bir görüntüye tüm duyularının ortaklığıyla bakmak, gözün bakmaya olan gereksinimiyle değil, tüm varoluşunla bakmak; nesnelerin kendinden taşan ve etrafa saçılmış parçalarını bir araya getirir. Herşeyin mutlak kaynağı olan yaratıcı enerji, size tüm varlığınızla o anı zaman düzleminin parçalanamaz bütünlüğünden koparmaktan başka çare bırakmaz.
Eda Demir, bırakılmış sıradan köşeleri; yaptıklarından veya yapmadıklarından haber vermeden dolaşan, kesişen, birbirlerinin içinden geçen ama birbirlerine değmeyen kalabalığa karışmış kimliksiz ruhları, belki başka kimse için bir şey ifade etmeyecek anları fotoğraflıyor. Sanatçının abartısız, düşük kontrast ve düşük pozlamadan oluşan biçimsel üslubu, bu sıradan muğlaklığı yansıtıyor.
To look at an image with all senses combined –not with the need of the eye to look, but with your whole existence– brings together the self-protruding and scattered pieces of objects. Creative energy, which is the absolute source of everything, leaves you no choice but to separate that moment from the indestructible integrity of the plane of time with your whole being.
Eda Demir photographs abandoned familiar corners, unidentified souls wandering around without knowing what they did or didn’t do, intersecting, mingling with crowds that pass through each other without touching, moments that might mean nothing to anyone else. The artist’s understated formal style, consisting of low contrast and low exposure, reflects this ordinary ambiguity.
